Özellikle Almanya’da, Türkiyeli göçmen toplumu için, gençler için çok şey yapılıyor izlenimi verilmesine karşın (yukarda açıkladığımız bağlamda) hiçbir şey yapılmamaktadır. “Türklerin 62 bin işyeri” olduğu ve buralarda “650.000 kişinin istihdam edildiği”ne ilişkin kaba sayılamalar, bir noktadan sonra “pırıl pırıl gençler” söylemine dönüşmektedir. Üç-beş yüz eğitim görmüş ailenin çocuklarından yola çıkarak geliştirilen “pırıl pırıl gençler” söylemi, somut gerçeklikte, %60’ının ortaokul diplomasına bile sahip olmadığı, %50’sinin işsiz olduğu olgusunu gizlemeye hizmet etmektedir. Tıpkı hiçbir etkinliği olmayan, çokluk “kahvehane”den başka bir işleve sahip olmayan binlerce “dernek”in (isterseniz bunlara “sivil toplum kuruluşu” da diyebilirsiniz!) varlığı gibi.
    Dilden dile, kulaktan kulağa, ağızdan ağza yayılıyor..! Kulakları çınlatıyor, yürekleri coşturuyor, gözleri güldürüyor, akıllara durgunluk veriyor..! Anlatanla dinleyen, anlayanla anlamayan, duyanla duymayan, uyduranla bilmeyen, bilinçli bilinçsiz herkes hemfikir! Peki neyin nesidir bu? Bu bir efsane! Efsanenin adı, Almanya’da doğan ve büyüyen göçmen gençlerin “Pırıl Pırıl Gençler” olduğudur.
    Günümüzün klişelerinden biri haline gelen “pırıl pırıl gençler”, ilk bakışta masum görünse de, sürekli yinelenmesi Türkiyeli göçmen gençler için yapılan genel ya da diğer benzetmelerden farklı değildir. Bu durumda ilk akla gelen soru, “pırıl pırıl”dan tam olarak ne kastedildiğidir.
    Sözlüklerde “pırıl pırıl” sözcüğünün birinci anlamı, “çok parlak, çok ışıklı” olarak yer alıyor; bu anlamda Türkiyeli gençleri son derece parlak ve aydınlık bir geleceğin beklediği sonucu çıkartılabilir. İkinci anlamı olan “çok temiz”den ise, her türlü kötülükten arınmış genç bireylerden söz edinilebilinir. Sözcüğün üçüncü anlamı da, “eksiksiz”, yani ilgili, duyarlı, bilinçli, çağdaş, düşünceli, ileriyi gören vb. gibi, kısacası dört dörtlük bir gençlikten söz edebiliriz. “Gençlik” sözcüğü ise, “insan hayatının ortalama olarak on altı ile yirmi beş yaşları arasına rastlayan dönemi, gençlerden oluşan topluluk” anlamını taşıyor. Bu anlam ve çıkarsama örneklemeleri olumlu veya olumsuz şekliyle çoğaltılabilinir.
    Toplumsal ölçekte genel olarak “gençler” söz konusu olduğunda; yaşananlara duyarlı, bilinçli, kendine güvenen, çağdaş düşünce yetisiyle ileriyi görebilen, nezaket kurallarını bilen ve uyan, sosyal ve kültürel bakımdan kendini geliştiren, erdemli, coşkulu, gözleri çakmak çakmak parlayan ve dolayısıyla gelecek vaat eden, bir başka deyişle “vatana millete hayırlı insan” niteliğinde genç bireyler topluluğundan bahsediyoruz. Türkiyeli “göçmen gençler” söz konusu olduğunda ise, tüm bu özelliklerin yanına “her iki dili de iyi bilen” niteliği eklenmektedir.
    Burada önemli olan, bu benzetmenin gerçekle çelişkisi ve bu söylemi şiar edinenlerin pragmatist anlayışının sorgulanması ve herhangi bir çarpıtmaya ödün vermeden, olgunun net olarak tanımlanmasıdır.

    “Çocuklar ve gençler, inisiyatif gücü, kendine güven ve cesaret gibi öznel özelliklerini geliştirdikçe, reşit olma potansiyellerini denetlerler. Bu beklentilerin inşası ancak, yetişmekte olana içinde dolaysız ilişkide bulunduğu kişilerle tartışabilecekleri bir ortam sağlayan bir çerçeve sunulduğu oranda mümkün olacaktır.”¹

    “İnsan bir öğrenilmişler bütünüdür. Bazı istemsiz kas faaliyetleri dışında fiziksel, düşünsel (zihinsel), toplumsal gelişimi tümüyle öğrenilmiştir; diğer bir deyişle gelişim öğrenmeyi gerektirir. İnsan, öğrendiği kadar gelişir, öğrenmesi engellenirse, gelişimi de engellenmiş olur.”⁵